مدل سازی تعیین مسیر بهینۀ دسترسی به مناطق زلزله زده (مطالعۀ موردی: منطقۀ بهمنی بوشهر)

مقدمه: با افزایش جمعیت شهری و به تناسب آن افزایش ترافیک معابر، یکی از مهم ترین مسائل یافتن راه حلی برای کم کردن زمان امدادرسانی درون شهری است. ازآنجاکه زمان، در پاسخگویی به بحران بسیار حائز اهیمت است، مسیریابی تیم­های ارزیابی به عنوان یک مسئله مطرح شده است. بررسی ادبیات موضوعی نشان می­دهد، پژوهش های اندکی در داخل کشور به مبحث مدل سازی ریاضی در مدیریت بحران پرداخته اند. هدف این تحقیق، یافتن کوتاه ترین مسیر ممکن بین تمام نقاط اصلی یک منطقۀ آسیب دیده برای تیم ارزیابی خسارات است، به طوری که تیم ارزیابی، همۀ نقاط اصلی یک منطقه را فقط یک بار بازدید و درنهایت به نقطه مبدأ بازگردد. روش­: در این پژوهش با استفاده از مدل­های تحقیق در عملیات برای مسیریابی تیم های ارزیابی خسارات زلزله ، منطقۀ بهمنی شهر بوشهر به عنوان نمونه انتخاب شد. در این ناحیه، میدان­ها، چهارراه ها، سه­راه­ها و همچنین نقاط پرجمعیت، به عنوان نقاط اصلی (جمعاً نوزده گره) انتخاب شدند. یک گره به عنوان ایستگاه، در خارج از ناحیه و بقیه گره­ها به عنوان نقاط حادثه دیده در نظر گرفته شد. یافته­ها: مسئله مسیریابی تیم­های ارزیابی خسارات با استفاده از نرم افزار لینگو با 18 گره و 28 مسیر موجود بین این گره­ها کدنویسی و کوتاه­ترین مسیر دستیابی به همه گره­ها مشخص شد.  نتیجه­گیری: با توجه به یافته ها می توان گفت که این تحقیق راهنمای مؤثری برای مدیریت بحران استان به شمار می­آید، زیرا با مشخص شدن کوتاه ترین مسیر، امدادرسانی سریع­تر و درنتیجه تلفات جانی کاهش می­یابد.